Ποιος κερδίζει από τις απολύσειες στο Δημόσιο;
Από τον ΘΟΔΩΡΗ ΛΑΠΑΝΑΪΤΗ
Πρόκειται για μια άποψη που επένδυε στη λογική τού «διαίρει και βασίλευε» και αναζητούσε κοινωνική συναίνεση στην υλοποίησή της μέσω του «κοινωνικού αυτοματισμού».
Τα πρώτα χρόνια της κρίσης είχε μετατραπεί σε καραμέλα στα χέρια των κυβερνώντων το επιχείρημα ότι, αν κάναμε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αν προχωρούσαμε στις «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο κράτος και τη δημόσια διοίκηση» όπως λεγόταν πιο εύηχα, δεν θα υπήρχε ανάγκη για φορολογικές επιβαρύνσεις, για περικοπές μισθών και συντάξεων, καθώς και κοινωνικών δαπανών. Τουλάχιστον, όχι στο βαθμό που τα βιώνουμε σήμερα.
Δεν θα σταθούμε στα αριθμητικά δεδομένα, που καταρρίπτουν αυτά τα παιδαριώδη επιχειρήματα, που δεν έχουν οικονομική λογική, παρά μόνο εξυπηρετούν προπαγανδιστικές ανάγκες των κυβερνώντων και της τρόικας. Αλλωστε οι απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων, που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται, ούτε στη μείωση των φόρων οδήγησαν, ούτε στην αύξηση των κοινωνικών δαπανών, ούτε στη βελτίωση της δημόσιας διοίκησης. Τουναντίον.
Από την άλλη μεριά, οι απολύσεις στο Δημόσιο απλώς αυξάνουν τον αριθμό των ανέργων και με τη σειρά της η αύξηση αυτή του «εφεδρικού στρατού» κάνει πιο δύσκολη την εξεύρεση εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Με απλά λόγια, μια θέση εργασίας είναι αντικείμενο διεκδίκησης από περισσότερους. Και η αύξηση της προσφοράς εργατικών χεριών με βάση το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης φέρνει τη μείωση των μισθών για όλους τους εργαζόμενους σε ιδιωτικό και Δημόσιο. Ποιος ισχυρίζεται ακόμα ότι θα ωφεληθεί ο ιδιωτικός τομέας, αν απολυθούν επιπλέον 6.500 δημόσιοι υπάλληλοι;
Η συζήτηση για τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων, είτε μέσω της αξιολόγησης, είτε μέσω της κινητικότητας και της διαθεσιμότητας, είτε μέσω των λουκέτων σε δημόσιους οργανισμούς στο όνομα της «περικοπής της σπατάλης», είτε στο όνομα του «αντικρατισμού», είναι εξαιρετικά διδακτική.
Οταν ξεκίνησε η μνημονιακή περιπέτεια της χώρας, οι απολύσεις στο Δημόσιο παρουσιάζονταν περίπου ως μέτρο κοινωνικής δικαιοσύνης και οι κυβερνώντες περιχαρείς δήλωναν ότι πρέπει «να σπάσει το ταμπού» γιατί, σύμφωνα με την ίδια αυτή κυνική συλλογιστική, δεν μπορεί ο ιδιωτικός τομέας να έχει την αποκλειστική συμμετοχή στην παραγωγή... 1,5 εκατ. ανέργων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου