Εσκεμμένη η απαξίωση των δημόσιων μουσείων

Εσκεμμένη η απαξίωση των δημόσιων μουσείων

Αν και η γλώσσα του ICOM είναι ευλόγως «κομψή» (άλλωστε στο πλαίσιο ενός οργανισμού που ελέγχεται από τον ιμπεριαλισμό λειτουργεί) ωστόσο αποτελεί μια ισχυρή ένδειξη της παγκόσμιας πλέον τάσης πρόσληψης των μουσείων σαν «μαγαζιών».

Αυτή η τάση εκφράστηκε με «μνημειώδη» τρόπο το 2008 από τον τότε υπουργό Πολιτισμού, Μ. Λιάπη, κατά τη διαπάλη σχετικά με το νομικό καθεστώς του νέου Μουσείου Ακρόπολης. Το οποίο, ως ΝΠΔΔ, αποκόπηκε από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, στο όνομα, πάντα, της «ευελιξίας», καθιστώντας το «μπούσουλα» και για τα υπόλοιπα μουσεία: «(...) το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης δε θα έχει την τύχη ορισμένων περιφερειακών μουσείων που ξεφυτρώνουν μόνο και μόνο για να μαραζώσουν. Κι αυτό γιατί στερούνται ενός σύγχρονου και ευέλικτου μοντέλου διοίκησης. Στερούνται μιας απλής λογικής, που λέει ότι η επένδυση πρέπει να προκαλεί και σχετικό όφελος. Να αποσβαίνονται τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων (...) Να υπάρχει μια ισόρροπη σχέση μεταξύ κόστους - οφέλους. Οικονομικό κόστος με ανταπόδοση σε πολιτιστικό και κοινωνικό όφελος»!

Και σήμερα οι αρχαιολόγοι δηλώνουν το προφανές: Οτι το δημόσιο μουσείο δεν είναι ταμειακή μηχανή. Οτι «δεν είναι απλώς η υποχρηματοδότηση, η έλλειψη στελέχωσης, η μείωση των μισθών μας, η χειροτέρευση των όρων εργασίας. Είναι πολύ περισσότερο η αντίληψη ότι στο όνομα της κρίσης όλα πρέπει να υποταχθούν στη λογική της εκποίησης, όλα πρέπει να μετρώνται με την αγοραία αντίληψη του "πόσο πιάνει;", ακόμη και η πολιτιστική κληρονομιά»! Οτι «για να μπορέσει το δημόσιο Μουσείο να ανταποκριθεί σε όλους τους παραπάνω στόχους και στον πολυσύνθετο παιδευτικό του ρόλο, χρειάζεται να είναι δημόσιο ίδρυμα και δημόσια υπηρεσία». Οτι «η κατάργηση των δωρεάν εισιτηρίων σε πολλά ιδιωτικά Μουσεία, το κλείσιμο των εκπαιδευτικών τους προγραμμάτων (παρά το αντίτιμο που καλούνται να πληρώσουν οι μαθητές), οι απολύσεις προσωπικού (παρά την προβολή και τη στήριξη από τις επιχορηγήσεις του ΥΠΠΟΤ), αποδεικνύουν αυτό που στο εξωτερικό είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες: Οτι, δηλαδή, κανένα Μουσείο στον κόσμο - ακόμη και τα πιο προβεβλημένα - δεν μπορεί να "βγάλει τα έξοδά του" από τα έσοδα των εισιτηρίων και του πωλητηρίου, ανεξαρτήτως της νομικής μορφής του, της επικοινωνιακής του πολιτικής, ή της εφευρετικότητας των επικεφαλής του. Γι' αυτό και είναι τουλάχιστον άτοπο να επανέρχεται στη δημόσια συζήτηση το επιχείρημα της μετατροπής των μουσείων σε νομικά πρόσωπα (...) Ιδιαίτερα σε μια συγκυρία που πολλά δημοφιλή ιδιωτικά Μουσεία επιζητούν τη στήριξη από το υπουργείο Πολιτισμού για να μην καταρρεύσουν».

Και ότι: «Η απαξίωση των δημόσιων Μουσείων της χώρας δεν είναι τυχαία, ούτε εξαρτάται μόνο από την "έλλειψη κονδυλίων" σε περίοδο κρίσης, όπως παρουσιάζεται. Πρόκειται για συνειδητές επιλογές, που σχετίζονται με την σταδιακή προσπάθεια τα δημόσια Μουσεία να απαξιωθούν στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να περάσει πιο εύκολα η μετατροπή τους σε νομικά πρόσωπα, η ιδιωτικοποίηση κάποιων λειτουργιών τους, ακόμη και η απόλυση εργαζομένων από αυτά».

ΠΗΓΉ: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ