Τα ”Ελληνικά σουβενίρ… και οι τουρίστες”

By Ίνγκα Αθανασιάδου 

Είναι φυσικό όταν κάποιος επισκέπτεται ένα μέρος να θέλει να αγοράσει ένα «σουβενίρ», γιατί το αναμνηστικό αντικείμενο σού θυμίζει τον τόπο και τη διάθεση που είχες όταν τον επισκέφθηκες. Ο επισκέπτης ψάχνει πάντα κάτι το αντιπροσωπευτικό της κουλτούρας του τόπου. Καιρός είναι να ξαναδούμε τι προσφέρουμε στον μέσο τουρίστα της χώρας μας.

Τα περισσότερα ενθύμια είναι είτε ελληνικής έμπνευσης είτε απλώς μεσογειακής – συνήθως είναι κατασκευασμένα στην Άπω Ανατολή (κεντητά μαξιλάρια με παραδοσιακά ελληνικά θέματα παραγγέλνονται και εισάγονται από την Ινδία, μεταξωτά «της Καλαμάτας» εισάγονται από την Κίνα κ.λπ.).

Τα κεραμικά και πλαστικά ειδώλια κ.ά. συχνά είναι όχι μόνο κακόγουστα αλλά και χυδαία (πριαπικά ειδώλια, που ούτε καν αντίγραφα αρχαίων δεν είναι).

Τα αντίγραφα που πωλούνται στα μουσεία είναι και αυτά «φτηνιάρικα». Έχουν χάσει την αισθητική που κάποτε τα χαρακτήριζε. Το χρώμα είναι άτσαλα βαλμένο και οι λεπτομέρειες μόλις που διακρίνονται σαν να ήταν σκαλισμένες σε σαπούνι που έχει λιώσει.

Γιατί στα εργαστήρια των μουσείων δεν γίνεται πιο επιμελημένη δουλειά; Γιατί στα σουβενίρ που αντιπροσωπεύουν τον τόπο μας το φθηνό ταυτίζεται με το φτηνιάρικο; Γιατί ο μουσακάς να είναι το μόνο πράγμα που έχουμε να προσφέρουμε, λες και οι Νεοέλληνες έχουν χάσει κάθε αίσθηση του καλού γούστου;

Δεν θα μπορούσαν τα μουσεία να προσφέρουν στα πωλητήριά τους έργα μαθητών από τις διάφορες σχολές, όπως η Σχολή των Μαρμαροτεχνιτών της Τήνου, οι σχολές αργυροχοΐας  και κεραμικής, και οι Σχολές Καλών Τεχνών, τα οποία θα παραγγέλνουν για να ταιριάζουν με τις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής;

Έτσι θα διατίθενται στους επισκέπτες μουσείων και άλλων χώρων του πολιτισμού έργα αμιγώς ελληνικά.

πηγή:  Gr.Greekreporter.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα