Τα γλυπτά, ο Μπαλτάς και οι συνήθεις ηλίθιοι

Τα γλυπτά, ο Μπαλτάς και οι συνήθεις ηλίθιοι


Μπορούμε να διακδικήσουμε με ελπίδες μέσω δικαστικής οδού τα παρθενώνεια γλυπτά που μας άρπαξε ο Έλγιν;
Από το 1985, οπότε έθεσε στην UNESCO  το θέμα η Μελίνα Μερκούρη, κάθε διερεύνηση απέδιδε το απαράλλακτο 
συμπέρασμα: δεν μπορούμε. Επειδή, πέρα από το τυπικό, δηλαδή ποιο δικαστήριο θα δεχθεί πως έχει τη δικαιοδοσία να εκδικάσει την υπόθεση, (όπως εύκολα κατανοεί κανείς θα μας έστελναν από τον Άννα των βρετανικών δικαστηρίων στον Καϊάφα του δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Χάγης και τούμπαλιν) υπάρχει το ουσιαστικό: αν χάσουμε άπαξ δίκη, χάνουμε τα μάρμαρα δια παντός.
Για λόγους εντυπωσιασμού, η πρηγούμενη κυβέρνηση είχε φέρει στην Ελλάδα την κ. Αμάλ Αλαμουντίν-Κλούνεϊ και το βρετανικό δικηγορικό γραφείο στο οποίο αυτή εργάζεται. Αντί ποσού δύο εκατοντάδων χιλιάδων λιρών, που δόθηκε από ανώνυμο Έλληνα χορηγό, συνέταξαν πόρισμα με το οποίο εξηγούσαν στον υπουργό ποια μέτρα θα μπορούσαν να ακολουθήσουν για μια δικαστική διεκδίκηση. Η κυβέρνηση άλλαξε και μαζί της και η πολιτική. Πρυτάνευσε και πάλι η κοινή λογική και η σοβαρότητα, και σταμάτησαν και οι επισκέψεις της Αμάλ και των αφεντικών της- και χωρίς να έρθει ο Τζορτζ Κλούνεϊ, σημειωθήτω. Δηλαδή, τζίφος πολλαπλώς.
Βγήκε λοιπόν σήμερα στη Βουλή ο Αριστείδης Μπαλτάς και παρουσιάζοντας νομοσχέδιο για την επιστροφή κλεμμένων πολιτιστικών αγαθών σε ευρωπαϊκές χώρες, είπε πως τα ανάλογα σχέδια έχουν σταματήσει. Οι συνήθεις ηλίθιοι το ερμήνευσαν αυτό περίπου ως εθνική μειοδοσία, ουρλιάζοντας πως δεν είναι δυνατόν να παραδεχόμαστε πως δεν έχουμε ισχυρά επιχειρήματα.
Η ανθρώπινη βλακεία, κατά τον Αϊνστάιν, είναι άπειρος. Στην Ελλάδα, όμως, άπειρος είναι και η ανευθυνότητα. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι ντροπιαστικό, η εθνική ομοψυχία επί του θέματος και των –πολλών και αληθινών- επιχειρημάτων υπέρ της επιστροφής, να γίνεται κουρέλι.
Όπως τα γεγονότα δείχνουν, αυτή τη στιγμή έχουμε φτάσει σε ένα αδιέξοδο ως προς την στρατηγική μας για την επιστροφή των μοναδικών γλυπτών, που δημιούργησε ο Φειδίας και οι μαθητές του. Είναι λοιπόν μεγάλη ανάγκη να χαραχθεί νέος σχεδιασμός. Με τη συμμετοχή και των κομμάτων, όπως και άλλων, κοινωνικών, δυνάμεων. Μια εμπρηστική ανοησία όμως που πετάγεται σαν σαπουνόφουσκα, αν γίνει θρυαλίδα, τότε, είναι πραγματικά εθνικά επικίνδυνο.

Σχόλια